Teño un problema. Sí, é certo,....., teño un problema.... Pero non é ningún dos que algún imaxina.
O meu problema é moi normal, teño varios camiños para continuar a miña vida e non sei moi ben cal elixir. E tamén que as veces cando estou de baixón penso que a miña vida ten moitas cousas que non me gustan, pero o día seguinte atopo mil cousas maravillosas e dou grazas por todo o que teño.

Supoño que isto non só me pasa a min. Que tamén lle acontece a outras persoas. Que é o máis normal do mundo. Que todo o mundo ten dúbidas. Que todo depende de como mires as cousas.



Agora cheguei a un punto tal de existencia, que xa non me amargo polas cousas insignificantes. Con todo o que teño que vivir non me queda tempo para pensar en cousas ou persoas que non aportan nada a miña vida.
Porque se empeñan elas en insistir, insitir e insistir? Se van a obter o mesmo: NADA