Os panos de man

Levo uns días traballando en Lalín. Gústame o sitio e o traballo, o único malo é que queda moi lonxe da miña casa e teño que levantarme moi cedo para chegar a tempo.
Ata agora a xente coa a que tratei (casi todas persoas maiores) foron fabulosas conmigo, ata tal punto que o venres pasado unha muller viume cun agasallo. Eu por suposto non o queria aceitar, pero ela insistiu e insistiu, parecialle fatal que non o quixera.
O agasallo (un "cariño" segundo ela) eran tres panos de man, os que están na foto. Alucinei co regalo, gustoume moitisimo por varias razóns: porque para unha muller que cobra a pensión agraria un agasallo, aínda que valla pouco, supónlle moitísimo, co cal para min ten mil veces máis valor. Porque nunca ninguén me regalara tal. E porque me recordou o practicos e ecoloxicos que son e o que me gustan.

Leva varios días chovendo, e o regato que hai preto da miña casa está casi desbordado. Facía uns cantos anos que non baixaba tan cheo, e xa botaba de menos esta imaxe. ¡Isto sí que é riqueza!

Antonte contáronme unha cousa incrible

Unha muller, non fai moito, deixoulle a súa filla (que xa ten netos grandes) un par de pisos en Madrid (que sorte, eu non teño quen me empreste un peso e a outras deixanlle pisos na capital). O caso é que cando conseguiu desaloxar os alugueiros, púsoxe a limpar, primeiro os pisos e despois os faiados. A sua sorpresa foi que ó limpalos atopou dous caixons enormes cheos de documentos antiquisimos. Inmediatamente chamou a unha das fillas (irman da que me contou isto), que estudiara Historia, para que os mirara. O final, todos estes papeis pertencian a un ministro da época das cortes de Cadiz, que ainda era parente lonxano delas. Os papeis son documentos e cartas daquela época, tanto escritos por el, coma enviados por outros: cartas de Wellington, de políticos,....

Agora están esperando a que a filla que estudiou Historia acabe a súa tesis (que versa sobre este señor), para donar todo a vila na que naceu o sr ministro.

¿A que é incrible a Historia?....... Eu xa fun a revisar o meu faiado, pero non habia nada interesante, apenas libretas de cando eu e as miñas irmáns eramos pequenas. ¡¡¡Eu non teño que me deixe ni pisos nin papeis importantes!!!

A semana pasada inicieime como compradora en ebay. Merquei un libro de 1907 para o meu pai ó que, por certo, gustoulle moito. Esta é sen dúbida, unha maneira rápida e atractiva de facerse ou desfacerse das cousas. Tan rápida, que me enterei de que en EEUU (onde senón) hai un moreón de xente (sobre os 4.000.000 de persoas), que deixou o seu traballo para adicarse única e exclusivamente á venda a través de ebay, curioso ¿non sí?

Sim

Sim, sei bem
Que nunca serei alguém.
Sei de sobra
Que nunca terei uma obra.
Sei, enfim,
Que nunca saberei de mim.
Sim, mas agora,
Enquanto dura esta hora,
Este luar, estes ramos,
Esta paz em que estamos,
Deixem-me crer
O que nunca poderei ser.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Ricardo Reis

Antonte, despois de andar a correr todo o día tiven que ir a recoller a unha persoa que vive a carón do mar e ,mentres esperaba, esta era a paisaxe que observaba.
Ninguén pola rúa, só se escoitaba o bater do mar na praia.....
¡Que relaxación en tan só uns instantes que estiven alí!, ¡que afortunada de ter o mar tan preto!

Xa fai tempo que non lle dedicaba nin un minuto ó blog, quizáis por falta de tempo ou quizáis de ganas. Cando o abrín, fíxeno para poder relatar as miñas aventuras no país veciño, na Quinta da Luz. Agora, tres meses despois atópome sen quinta, e sen luz..... Por circunstancias da vida, o meu soño emigrante esvaeceuse, e continúo onde sempre. Non é que esto me disguste, o fin e o cabo aquí estou na miña casa e estou ben, o que pasa e que últimamente nada me sae como penso (e iso que sempre penso en moitas posibilidades distintas), e sínto que estou nun punto no que preciso que algo ocorra e redirixa a miña vida, que me oriente ó meu camiño.

Ou senón, que sexa capaz de aguantar pacientemente o que me toca, ¡resignación!